Hectic week!

Eindelijk, neergeploft op mijn 'eigen' bed hier na een week nacht dienst.
Ik ben helemaal gesloopt en ik denk de rest van ons ook wel, er is helaas veel mis gegaan deze week.
De teamleiders kunnen het maar niet eens worden met elkaar en dat heeft grote invloed op ons als team.
Deze week hadden we een hele grote groep kinderen en we waren maar met zijn viertjes op nachtdienst gezet. Er werd ons niet verteld wat de kinderen voor 'aandoeningen' hadden dus we waren meer voorbereid op een 'normale' groep deze week. Dat ging al vrij snel mis toen we er achter kwamen dat er een hele groep kids met ADD, ADHD en dergelijke kampen. We moesten veel strenger zijn dan normaal maar de teamleiders waren het niet eens met onze aanpak dus waren de grenzen totaal vervaagd en waren we deze week niet één als team. De kinderen merkten dat al snel op en maakten daar misbruik van, bijvoorbeeld als ze iets niet mochten, gingen ze naar een andere collega toe die vervolgens toegaf zonder te weten dat wij dat enkele minuten eerder verboden hadden. We hadden totaal geen richtlijnen. Ik en de andere drie grepen daar al vrij snel op in en we zijn echt ontzettend streng geweest. Niet leuk voor ons maar zeker ook niet voor de kinderen die het wel goed deden.
Dinsdag avond is het gruwelijk mis gegaan, het was niet duidelijk wie toezicht had en wie waar moest zijn op dat moment. Enkele kinderen waren dus niet onder toezicht en toen één van de medewerkers met zijn honden kwam en ook zijn honden onbeheerd achter liet.. Ja, je kan het al raden. Één van de kinderen kwam bloedend aanrennen en de gil ging door merg en been. Hij was vol in het gezicht gebeten, afschuwelijk gezicht. Er werd meteen gebeld naar de hulpdiensten en hij is afgevoerd naar het ziekenhuis. Het was een complete chaos hier.
Gelukkig trof ons geen blaam omdat het niet is toegestaan om met de honden hier op het terrein te zijn als de kinderen er zijn, dus de medewerker en tevens baas van de hond die het kind heeft gebeten is op staande voet ontslagen. Ondanks dat het ergens wel terecht was waren we allemaal zwaar aangedaan omdat we die medewerker ontzettend graag mochten en hij hier ook op de ranch woont. Hij moet dus ook op zoek naar een ander huis, heel triest.
'Gelukkig' hoorden we 's avonds dat het kind dat gebeten was de volgende dag al terug mocht komen maar hij zag er aangedaan aan, verschillende hechtingen in zijn gezicht.

We hoopten eigenlijk dat dat een wake up call was voor de leiding maar dat bleek dus niet het geval, de avond daarop was er niet goed gecommuniceerd tussen hun en was er niemand meer op het kamp behalve ik en de drie andere die nachtdienst hadden. Op zich hadden we de groep goed onder controle omdat we zo ontzettend streng waren maar als er iets gebeurd was dan hadden we echt een groot probleem gehad omdat niemand van ons hier bereik heeft in de middle of nowwhere.

Al met al dus een ontzettend zware slopende week. De paar kinderen die onhandelbaar waren werden met de dag ergens omdat iedereen andere regels had en we geen duidelijkheid hadden over de strafmaten. Ik en de anderen in de nachtdienst waren vrij boos omdat hier een regels is dat bij fysiek contact zoals vechten iemand linea recta naar huis gestuurd moet worden en dat gebeurde maar niet. Er was één kind dat constant met andere kinderen in gevecht raakte maar ondanks onze waarschuwingen werd er niet ingegrepen door de leiding. Super frustrerend dus, want zo raakten wij ook ons gezag kwijt omdat de kinderen inzagen dat het bij dreigen bleef.

Hoopte eigenlijk dat ik wat positiefs kon schrijven maar al deze incidenten waren echt een grote schaduw over onze week en we zijn helemaal op. Ik heb in deze drie weken pas één dag vrij gehad en zo ook enkele anderen, dus we staan momenteel wel een beetje op een breekpunt.

Wat wel positief is is dat we hier ook heel veel van kunnen leren met zijn allen, ondanks breekpunten moet je altijd proberen op je best te blijven en nooit op te geven en dat hebben we deze week ook niet gedaan. Ik en de anderen van nachtdienst gaan straks in gesprek met één van de teamleiders om te kijken of we op één lijn kunnen komen over de strafmaten en aanpak van de kinderen zodat we dit soort weken kunnen voorkomen. We mogen van geluk spreken dat de ouders van het gebeten kind het kamp niet aangeklaagd hebben want dan waren ze heel ver van huis geweest omdat er hier zoveel fouten gemaakt zijn deze week.
We konden het met zijn vieren alleen hier op het grote kamp gewoon niet aan en daar baal ik enerzijds enorm van maar aan de andere kant is het overmacht en hebben we echt gedaan wat we konden.

Gelukkig gaat het buiten het werk om met iedereen wel goed, super fijn dat iedereen het zo goed met elkaar kan vinden en dat we veel steun bij elkaar hebben. Deze week ook in onze vrije uurtjes heel veel gelachen met elkaar en zoveel mogelijk chill tijd gehad zodat het ons niet op zou breken. Vanavond gaan we in Orlando stappen, schijnbaar is vlakbij Disney World een grote straat met allerlei clubs en restaurantjes en iedereen snakt er naar om hier even weg te kunnen zijn haha. De kinderen zijn enkele uren geleden opgehaald door hun ouders dus bij de meeste van ons is er al heel wat van de schouders afgevallen. We hopen dat de teamleiders er onderling ook uitkomen met elkaar zodat er voor ons meer duidelijkheid komt omtrent regelgeving en strafmaten zodat wij ons werk beter kunnen uitvoeren.

De komende twee weken ben ik met de rest van de nachtdienst op dagdienst gezet omdat het zo ontzettend zwaar was en daar ben ik heel erg blij mee, dan zijn we meer bezig met leuke dingen met de kids en alle activiteiten. Helaas dus niet echt een positieve week, maar zonder de downs ook geen ups. Dus hopelijk kunnen we er met zijn alle iets leerzaams uithalen om de rest van de weken soepeler te laten lopen!

Voor nu: Een biertje, het zonnetje schijnt (35 graden) en vanavond heel veel cocktails en dansjes :-)


Heel veel liefs vanuit Florida!

Lize