Circle of life

Ja ja, de twee laatste weken van het zomerkamp zijn in zicht!!
Ik leef nu echt naar het einde van het zomerkamp toe. Begrijp me niet verkeerd; ik heb een geweldige tijd hier met mijn super lieve top collega’s/vrienden. Maar na 8 weken rimboe, dat heb je na een tijdje ook wel weer gezien zo ver van de beschaving af. Ik wil doorreizen, meerdere plekken gaan zien. New York straks gaat ook weer een heel nieuw avontuur worden, ik kan écht niet wachten!

Deze week was verreweg de allerleukste tot nu toe. We hadden 40 kinderen en het begon al gelijk met op scherp staan. Toen ik op mijn bed in de meidenslaapzaal lag kwamen veel van de meiden ineens binnengestormd en sprongen bovenop mijn bed. Ik was aangenaam verrast want normaal zijn ze op zondag uitgeput van de reis naar hier dus wilde graag weten wat daar de oorzaak van was. Voor ik de vraag kon stellen begonnen alle meiden al door elkaar heen te kibbelen en het werd me vrij snel duidelijk waarom; ze waren bang voor een nieuwe jongen. Schijnbaar had hij in de eetzaal sterke enge verhalen opgehangen. Zucht, moest weer van mijn bed af maar wilde ook wel weten waarom deze nieuweling zo de aandacht probeerde te trekken. Ik ben gaan vragen naar zijn achtergrond en al snel bleek dat hij een weeskind is, veel meegemaakt dus. Dat is uiteraard bij de meeste van onze kids wel zo maar dat betekent niet dat ze allemaal hetzelfde op de dingen reageren uiteraard. Ik heb hem uit de jongensslaapzaal gehaald en ben met hem ergens achteraf gaan zitten. Normaal is de gouden regel dat wij nooit alleen zijn met de kinderen buiten het zicht van anderen om maar met alle regels zijn we nu een stuk soepeler geworden omdat we nog maar enkele weken te gaan hebben en ze weten dat wij te vertrouwen zijn. Er kwam een hoop uit bij hem en ik heb heel goed met hem gesproken, vond het fijn dat hij zich zo open opstelde naar mij en in de loop van de week kwam hij ook wel eens dingen aan mij vragen omdat ik hem had gezegd dat ik kwa het verlies van een ouder weet hoe hij zich voelt. Hij trok zich erg aan me op en respecteerde wat ik zei waardoor ik hem erg makkelijk in goede banen kon sturen en uiteindelijk heeft hij veel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt, ook met de meiden die bang voor hem waren. Ik was heel trots op hem!
De kinderen deze week werkten goed mee, ik heb hier en daar wat drama mee op moeten lossen tussen de meiden maar dat vind ik ook niet zo gek met 20 tienermeiden op elkaar geplakt. We hebben voornamelijk ontzettend veel met elkaar gelachen en heel goed gepraat! We zijn deze week heel veel over de kinderen te weten te komen en ze hebben zich heel erg opengesteld naar ons waardoor de band nog hechter werd dan normaal met de kinderen in de voorafgaande weken. De laatste avond, vrijdag avond, hebben we een grap op de jongens uitgehaald door een uur na bedtijd gillend hun slaapzaal in te rennen. De uitdrukkingen op hun gezichten hahaha; priceless! Ik zal kijken of ik de video’s kan uploaden hier want ze zijn echt hilarisch!

Verder ben ik met mijn collega’s ook lekker naar het strand geweest deze week en gaan shoppen. Ciera heeft haar auto nu hier omdat haar vader die heeft gebracht (sta er nog steeds van te kijken wat voor auto’s al die tieners hier hebben) dus konden we lekker van de ranch af voor we weer begonnen met werken! Eenmaal op het strand lekker bij gebruind want ook al is het weer hier tropisch: Vergeet het zonnen maar tijdens het vele werken hier hoor. Zijn naar Starbucks gegaan voor een lekker drankje en terug naar het strand.
Toen ik enkele uren later weer even naar de Starbucks liep omdat we daar wi-fi hadden zodat ik even met mijn vriendinnen kon skypen, opende ik ook de krant maar eventjes. Ik werd na een tijdje echt ijskoud toen ik het nieuws las van het neergeschoten vliegtuig met al die mensen erin. Gezinnen, studenten, kinderen. Toen ik verder las en er persoonlijke verhalen van familie leden instonden over overleden kinderen werd het me echt even teveel. Normaal ben ik nooit emotioneel van kranten berichten maar dit maakte me zo verdrietig en woedend tegelijkertijd! Zoveel mensen waaronder zoveel Nederlander(tje)s omgekomen, totaal zinloos. Toen ik eenmaal terug liep naar het strand had ik er totaal geen zin meer in om te genieten, voelde bijna ongepast na het lezen van al die verhalen. Maar juist daarom moeten we eigenlijk maar heel dankbaar zijn voor het leven, zei mama tegen me. Het kan zomaar in eens voorbij zijn. Bizar maar daar heeft ze wel helemaal gelijk in dus probeerde ik het van me af te zetten weer gewoon te genieten. Na een tijdje voelde ik me iets beter en zijn we de zee maar ingedoken, dat werkte heel relaxend. Na een tijdje zagen we in de verte steeds iets zwarts opduiken vanuit het water en in eerste instantie dacht iedereen dat het een haai was dus gingen mensen uit het water maar toen we beter keken zagen we dat het er meerdere waren.. Gigantische dolfijnen!! Die steeds dichterbij de kust kwamen! We gingen het water weer in om ze te aanschouwen en ze kwamen heel erg dichtbij, een prachtig gezicht! Natuurlijk leuk om in een toeristische trekpleister met dolfijnen te zwemmen maar dit vond ik persoonlijk toch wel echt een bijzondere ervaring, zo in de open zee zwemmen waar op meters afstand wilde dolfijnen om ons heen dansten in het water! We hebben heerlijk gezwommen en een super fijne ochtend gehad, dus we baalden allemaal als een stekker toen we weer terug moesten omdat we weer aan het werk moesten.
Eenmaal terug in het kamp was het al vrij snel weer druk met de kinderen en toen ik even een rustmoment had ben ik mijn handdoek gaan halen, de heuvel opgelopen in de verte en bij het meer gaan mediteren. Heerlijk! Één van mijn favoriete bezigheden, mediteren  Toen ik eenmaal klaar was liep ik terug naar de kinderen en blijkbaar had één van de meiden me gezien en was heel nieuwsgierig wat ik aan het doen was. Ik twijfelde even of ik het uit kon/moest leggen omdat de meeste kinderen hier streng Christelijk zijn en vaak niet anders (willen) horen dan over de Christelijke gebruiken. Maar goed, ik probeerde zo goed mogelijk uit te leggen wat mediteren is en wat het voor mij betekent. Ik heb een beetje uit gelegd over het Boeddhisme, een levenswijze waar ik mijzelf het meeste onder schaar. Mensen noemen het een religie maar dat is het niet omdat ze niet in een God geloven maar dat God het leven zelf is. De tiener was tot mijn verbazing gefascineerd en vroeg me of ik haar het mediteren kon leren. Ik heb zelf pas een half jaar ervaring na een cursus mediteren maar ik wilde haar best de basis leren van wat ik had geleerd. Ik ben sinds anderhalf jaar redelijk veel met het Boeddhisme bezig door veel boeken te lezen en in mijn manier van doen en laten het door te laten spreken hoe ik op dingen reageer dus het was niet zo dat ik totaal niets wist en zomaar iets deed. Ik ben zelf nog een groentje maar ik had het idee dat ik ze de basis in ieder geval wel redelijk bij kon brengen. We spraken ’s avonds af en ik heb met mijn collega’s overlegd dat zij vrij kreeg om met me mee te gaan naar het meer om te mediteren. Toen ik haar ’s avonds opwachtte waren er meerdere kinderen, blijkbaar had ze het meerderen verteld en waren ze allemaal erg nieuwsgierig. Sommige van de meiden hadden met wat drama te maken gehad onderling dus stiekem was ik best blij dat ook hun er waren, konden ze mooi leren om eens eventjes helemaal tot rust te komen.
De tieners luisterden allemaal heel goed en het was muisstil. Heerlijk  Ik heb ze eerst alles uitgelegd en daarna telkens een paar minuten laten mediteren. Ze kwamen zichtbaar tot rust en waren uiteindelijk naderhand echt ontzettend onder de indruk en heel erg enthousiast. Ze wilden dit elke dag gaan doen, riepen ze nadat we klaar waren haha. Ik was heel blij dat ze het zo fijn en indrukwekkend hadden gevonden want het is eigenlijk zoiets ‘simpels’ om te doen. Ze waren zichtbaar tot rust en sommige voelden zich ook helemaal ontspannen zeiden ze  Vond ik super om te horen! Was heel blij dat ze zich allemaal goed voelden. Ik heb ze terug laten gaan naar het kamp en ben zelf nog blijven zitten aan het water, heerlijk. Ik moest weer denken aan het vliegtuigongeluk, hoe de kinderen reageren als ik ze help en wat voor gevoel het mij geeft als ik mensen kan helpen en laten lachen, aan mijn leven thuis en kreeg een geweldig energiek gevoel in mijn hele lichaam. Trilde gewoon van geluk en het leven in me, wat een gevoel. Zoals ik al eerder schreef, je krijgt van elke ervaring inzichten maar wat ik hier vooral heb leren zien is hoe geweldig ik het thuis heb. Ik was thuis al heel erg tevreden met alles wat ik had maar ik besef me des te meer hoe gelukkig ik ben en hoe trots ik op alles en op mijzelf ben. Dat brengt me gelijk bij de volgende gedachte, want enkele collega’s waren er over aan het praten dat ze eigenlijk vooral voor deze ervaring gekozen hadden om even weg te kunnen zijn van het leven thuis. De ‘realiteit’. Het was een diep gesprek waarin mensen ook praatten over hun motivaties voor hun werk en er werd letterlijk gezegd: Ik ben al 23, moet toch onderhand ook eens iemand gaan ontmoeten met wie ik straks kan gaan settelen e.d…. Echt, mijn mond stond open hoor. De motivaties voor het werk en de opleiding die sommigen kozen bleek vooral geld te zijn en ik hoorde hoe ongelukkig ze eigenlijk thuis waren met hun werk. Ik snap daar echt totaal helemaal de snars niet van. Ik heb van mijn passie mijn opleiding/werk gemaakt. En ik voel al helemaal geen druk met mijn 22 levensjaren om naar iemand op zoek te gaan omdat het nou eenmaal voor de meeste mensen zo gaat om na een tijdje te gaan samenwonen, te trouwen en/of kinderen te krijgen. Wat een onzin! Het komt wanneer het komt, of je nou 40 of 19 bent denk ik dan. Ik zou me daar persoonlijk echt totaal niet druk om maken, je leeft maar één keer dus waarom leven naar de standaard van anderen. Gewoon lekker doen waar jij je goed bij voelt, of dat nou inderdaad het trouwen e.d. is of dat je lekker wil rondreizen en carrière maken tot je 35e. Je komt vanzelf wel iemand tegen denk ik dan en zie dan maar wat voor keuzes je (samen) maakt maar ga het niet overhaasten omdat je druk voelt vanuit hetgeen dat “moet”. Niets “moet” dacht ik nog. Het feit ook dat sommigen naar Amerika waren gekomen om even weg te zijn van thuis bracht me aan het denken. Zo voelde ik me persoonlijk totaal niet, voor mij is dit gewoon een mooie extra ervaring voor mijzelf. Ik hou van thuis ondanks de realiteit dat je sommige dingen moet, de stress soms en de andere dingen die in het leven thuis voorkomen. Ik zou daar nooit van weg willen rennen.
Ja, ik ben me hier des te meer gaan beseffen ook door de verhalen van mijn vrienden hier dat ik mezelf een heel gelukkig mens mag noemen. En dat ik heel erg tevreden ben met de keuzes die ik heb gemaakt en het leven dat ik op dit moment leid. En ik hoop oprecht dat ik met mijn werk heel veel mensen mag gaan begeleiden om net zo’n basis voor jezelf te leggen als ik want dat gun ik iedereen!

We zijn gisteren avond ook naar de Rodeo geweest, een uur rijden van hier. Zo gaaf! Zoiets had ik natuurlijk alleen nog maar in films gezien. Het was heel leuk om een keer mee te maken, lekker dansen in een echte Saloon en kijken naar hoe jonge mannen hun uiterste best doen om op boze stieren te blijven zitten. De paardenshows, de Amerikanen die luid bulderend vol trots en Amerikaanse vlaggen het volkslied zingen.. Wat een ervaring  We hebben het heel erg gezellig met zijn allen gehad maar waren allemaal vrij moe van de week dus zijn rond middernacht naar huis gegaan, om vervolgens heerlijk te slapen en vandaag weer wakker te worden in de wetenschap dat de volgende groep kinderen binnen enkele uren gaat arriveren… En we beginnen weer van voor af aan :-)