Airplanes as wishing stars

Dat was het dan.. Het laatste werk zojuist afgerond. Ik ben bij mijn één na laatste blog aangekomen!
We hebben vandaag alles extra goed op het kamp gepoetst en de kinderen uitgezwaaid. Ik ga sommige kinderen zo erg missen! En wat hebben we wat meegemaakt deze week, zowel in het werk als buiten het werk om jeetje.

Afgelopen dinsdag zijn Ciera, Rose, Emily en ik gaan uit eten. Sushi om precies te zijn, daar smachtten we alle vier al twee maanden naar haha. Eenmaal in het restaurant hebben we zoveel gelachen om de slechte service, denk dat ik nog nooit zoveel in een restaurant gelachen heb. Ze hebben in Amerika in elk restaurant wel één of meerdere TV's hangen. Op de TV die pal in mijn zicht hing, was een programma over een pedofielenjacht op. Jup, met alles erop en eraan. Ik stoorde me er echt dood aan, sowieso al aan een TV in een restaurant, maar met zoveel ongepaste scene's. Kon totaal niet eten. Heb drie keer moeten vragen of ze iets anders op wilden zetten en de meiden lagen helemaal dubbel, ze durfden er zelf niks van te zeggen maar ik geef daar echt helemaal niets om haha, had er last van dus. Toen de serveerster even later aan ons kwam vragen of we na ons drankje nog iets wilde drinken en we "ja" antwoordden, nam ze tot onze verbazing onze half volle glazen weg om vervolgens met niets terug te komen tijdens het eten. Het was zo slecht dat het gewoon grappig was hahaha, we zijn naderhand nog ijs gaan halen bij een andere tent en daar hadden we zelfs nog tranen van het lachen in onze ogen hahaha.

Ik was ook wel blij om lekker op het kamp te zijn, er waren veel kids die er eerder deze zomer waren met wie ik een hele goede band heb opgebouwd. We hebben echt zoveel lol met elkaar gehad! De sfeer in onze groep is ook echt heel goed, maar daar kwam woensdag totaal verandering in helaas.

Dinsdagavond is de survival avond, een avond waar kinderen zichzelf voor kunnen opgeven en extra voor betalen. Ze leren door twee van ons veel over de natuur hier (hebben we training in gehad), ze leren hoe ze kampvuur moeten maken e.d. Ik en Duncan waren deze week weer aan de beurt. In een tent op de grond slapen en de kids vermaken. We gingen er in volle moed naartoe omdat het de laatste week was deze week en we hadden zulke leuke kinderen met ons mee, 15 in totaal. We hebben een leuke avond gehad, Duncan en ik hebben allerlei oude (foute) hits uit de 90's opgezet en zijn rond het kampvuur gaan dansen met de kinderen haha. Hadden heel veel lol! Bedtijd is om 22.00u, dus ze lagen er ook in op die tijd. Duncan en ik konden beide niet slapen door de hitte in de tentjes en dat was maar goed ook want.. Omstreeks 23.30u hoorden we in de verte auto's. Nu lijkt dat voor jou misschien niet zo vreemd maar ik zal de situatie even schetsen: Het zomerkamp is 40 minuten rijden van het eerste dorp af (15min van een normale weg de wildernis in) en de plek waar survival is is nog eens 25 minuten extra diep de jungle in.
Dus ja, wij spitsten onze oren en openden de tent voorzichtig om te gluren. De meeste kinderen lagen al te slapen maar sommigen hadden het ook gehoord dus we zeiden snel dat ze stil moesten zijn zodat we alles konden horen.
De auto's kwamen onze kant op en stopten zo'n 70 meter verderop bij het kampvuur, ik verstijfde echt van angst. We hadden al eens eerder gehoord dat er hier stropers actief zijn omdat we in een natuurreservaat zitten en dat was dan ook gelijk onze eerste gedachte. Duncan en ik probeerden zo goed mogelijk te zien hoeveel mensen er uit de auto's stapten maar het is best dichtbegroeid en we zagen bijna geen hand voor ogen. Dus de oren maar gespitst. Plots hoorden we gerommel aan de twee busjes waarin ik en Duncan de kinderen hadden gereden en.. De motor ging aan! OHMYGOD! Ik had het niet meer, ik dacht echt godsamme overkomt ons ook echt. De sleutels in de oude busjes moeten in het contact blijven steken omdat het van die oude vervallen kampbusjes zijn. Dus ja hoor, daar gingen onze busjes. Gestolen. Duncan en ik probeerden onze baas te bellen maar die nam de noodtelefoon niet op, dus na 4x proberen zagen we geen andere mogelijkheid toen we één van die auto's op afstand terug zagen keren naar onze kampeerplek dan 911 te bellen. We hadden 15 kinderen bij ons en we moeten altijd zeer zorgvuldig de protocollen volgen, zeker omdat ze hier in Amerika om het minste of geringste aanklagen. De kinderen waren inmiddels allemaal wakker en waren gigantisch bang. Duncan en ik zijn achter onze tenten gekropen om beter zicht te hebben op wat er was, de auto's reden langzaam heen en weer, het was heel angstaanjagend. Net alsof ze wilden controleren of we niets gehoord hadden. Toen de auto's eenmaal weer weg reden hing Duncan al aan de telefoon met 911 en ben ik naar de tenten van de kinderen gekropen om alle tenten open te maken zodat ze, mochten die mensen terugkomen, we meteen allemaal eruit konden. Ik heb ze allemaal gevraagd wat ze hadden gehoord of gezien en ze wisten het allemaal zeker: een oudere mannen stem. Iemand had bij één van hun tenten rondgelopen. Ik wil niet zeggen dat ik in paniek was maar de adrenaline gierde door mijn lijf. Ook in Florida zijn wapens gewoon legaal en we hebben gehoord dat stropers vrij agressief kunnen zijn hier. Ik ging bijna helemaal op de automatische piloot, heb de wat oudere jongens in de tent bij de kleinere meiden laten zitten zodat ze op elkaar konden passen, ben teruggeslopen naar Duncan om te horen wat 911 te zeggen had. Blijkbaar kon 911 ons niet snel genoeg vinden omdat we zo diep in de wildernis zaten dus wilden ze een politiehelikopter sturen om ons te vinden, wij en hun wilden beide geen enkel risico nemen. Ik probeerde inmiddels met mijn eigen telefoon mijn baas nog een paar keer te bellen maar er nam niemand op. Dat was echt heel angstaanjagend.
Duncan het meeste van de tijd aan de telefoon met de mevrouw van 911 en ik kroop de tenten van de kinderen af om ze te sussen en ze te helpen. Één van de kinderen had astma en toen zij één van die 'mannen' hoorde vlakbij de tent heeft ze een aanval gekregen en je raad het al: geen puffer, die lag nog op het kamp. Kortom; Duncan en ik moesten in snelttreinvaart en zo helder mogelijk met alles handelen. De auto's waren inmiddels al wel uit het zicht en onze busjes waren verdwenen. De kinderen waren zo ontzettend bang! Ik en Duncan hadden het er ook moeilijk mee maar er ging maar één ding door ons hoofd: we hebben 15 kids tot onze verantwoordelijkheid en hun mag niets overkomen.

Nou.. Ik kan je er nog honderduit over vertellen, die nacht, maar om een heel lang verhaal kort te maken: We hebben in totaal 70(!!!) minuten met 911 aan de telefoon gehangen voor ze ons bereikten. Zo diep zaten we in de wildernis. Inmiddels was de grote baas van het kamp al ingelicht die onze baas uit zijn bed heeft getrokken en er kwamen twee politie wagens aanrijden vanuit de verte. We waren zo opgelucht want we waren helemaal op van de adrenaline en zoveel kinderen die totaal in paniek waren, niemand voelde zich veilig tot het moment dat de politiewagens dichtbij genoeg waren. De busjes werden honderden meters verderop teruggevonden. Raar hè? Nou, onze baas en ik en Duncan hebben alle kinderen terug naar het kamp gereden. De politie was blij met ons handelen en ze waren heel aardig, maakten wat grapjes over of ik te roken bij had als Nederlandse haha dat kon ik wel waarderen, haalde veel druk er af. Maar goed, eenmaal aangekomen bij het kamp en niet weten wat er verder ging gebeuren nam mijn baas mij en Duncan in de eetzaal om met ons te praten. We waren nog steeds in shock maar inmiddels wel allebei weer helder genoeg om goed na te denken. Onze baas vertelde ons iets wat in eerste instantie niet tot me doordrong. En hij heeft het heel vaak moeten zeggen voordat het echt binnenkwam.
Het was een grap! Een héle slechte, ongepaste grap van collega's van ons. Onze bloedeigen collega's! Nou, je kan je niet voorstellen hoeveel woede en ongeloof er door mijn hoofd heen ging. en dat van Duncan ook. en de kinderen ook, toen ze het de volgende ochtend hoorden. Hoe haalden ze het in hun hoofd, zo met kleine kinderen van 10 jaar. Zonder ons van te voren in te lichten of te laten horen/weten dat hun het zijn.

Er was dan ook meteen een spoedvergadering de volgende dag, de kinderen waren gigantisch kwaad op die collega's en je wilde mijn gezicht en dat van Duncan niet zien, want die blik van mij kon doden joh. Ik kon ze gewoon niet recht aankijken, zo boos was ik. Onze baas nam het voortouw en zei dat ze eigenlijk ontslagen zouden worden om deze situatie maar omdat het nog maar 3 dagen te gaan was wilde hij dat we het samen oplosten. Geen sancties. Ongelooflijk. Ik en Duncan waren te boos om er over te praten die dag en omdat we eigenlijk naar het Kennedy Space Centre zouden gaan heeft onze baas ons daar ook heen gebracht zodat wij even konden relaxen na zoiets bizars. Er waren ook collega's vrij die de grap hadden uitgevoerd maar die hoefden we er even niet bij te hebben dus zijn zij wat anders gaan doen.

Het Kennedy Space Centre.. Daar zijn we helemaal afgekoeld en tot rust gekomen, wát een ervaring!!! Ik had er al eens over gehoord en ben altijd gefascineerd geweest door het heelal. Maar wauw wat een ervaring! Ik had er echt kippenvel van, zo gaaf om alles te zien!
Op een gegeven moment stonden we in de rij om lunch te halen en hoorde ik opeens mijn eigen taal. Nederlanders?! Jaaa, en een heleboel ook! Ik ben meteen een praatje gaan maken en was helemaal opgetogen, had al zolang niet meer in mijn eigen taal in het echt gepraat! Was heel leuk!
Verder heb ik een echte astronaut die daar handtekeningen aan het uitdelen was gevraagd of ik een selfie met hem mocht maken haha, super cool ik heb gewoon een selfie met een astronaut! :-) Weer iets van mijn YOLO lijstje afgestreept ;-) Al met al een fantastische dag gehad! Duncan en ik zijn ook mega goed bevriend geraakt hier tijdens de 8 weken zomerkamp dus het was super gezellig. Natuurlijk ook nog over voorgaande nacht gepraat en we waren best moe omdat we amper geslapen hadden, maar goed. Het was echt een geslaagde dag!

Eenmaal terug op het kamp waren we genoeg afgekoeld en kwamen sommigen van de grappenmakers al snel naar Duncan en mij toe om excuses aan te bieden met tranen in hun ogen, hoe stom hun grap was geweest en dat ze er totaal niet bij nagedacht hadden. Dat deed me gelijk heel erg goed. Ik kan sowieso nooit lang boos blijven en als je mensen niet vergeeft, tsja, dan heb je daar uiteindelijk alleen jezelf maar mee in plaats van degene op wie je boos bent. Boos blijven op mensen is als vergif maken uit wraak maar het zelf drinken. Dus we hebben een heel goed gesprek gehad en je kon zien dat ze echt heel veel spijt hadden, dus na een dag of twee was alles wel weer goed en we wilden er allemaal een goede laatste week van maken. Ik kan de grap nog steeds niet begrijpen, maar ik wil niet fout uit elkaar gaan en tenslotte hebben we met zijn allen echt een topzomer gehad naast dit incident dan.

We hebben het dan ook fantastisch afgesloten met de kinderen, heel veel lol gehad en zoals ik al zei vandaag ze uitgezwaaid en gepoetst..
Ik lig nu met een wijntje op mijn bed dit blog te schrijven, we gaan straks uit naar iets speciaals, wat het precies inhoudt weet ik zelf ook niet. We hebben in totaal 900 dollar tip geld gekregen van ouders dus het gaat een leuke avond worden ;-) Één van de ouders was zo blij en tevreden met ons dat hij ons 100 dollar heeft gegeven om een drankje van te kopen op zijn kosten. Wauw!! Super gul! Was ook echt een mooi gebaar!

Al met al dus een heel avontuur beleefd hier op kamp. We hebben tegen elkaar geschreeuwd, geïrriteerd geweest, op de grond van het lachen gelegen, geknuffeld en zijn om elkaar gaan geven. Kan ook niet anders na zolang 24 uur bij elkaar op de lip zitten. We moesten vandaag allemaal huilen nu het ten einde is. Ciera, Emily, Sam, Kierstyn en ik zijn gisteren nog lekker gaan uit eten en hebben EINDELIJK onze nagels weer laten doen. Ik voelde me na die maanden eindelijk weer vrouw hahaha na zo lang in de rimboe! Zo fijn! Hebben een geweldige avond gehad!
Zojuist dus de fles wijn met Caroline en Rose opengetrokken.. Het gaat een fantastische avond/nacht worden met zijn allen en morgen ga ik afscheid nemen van iedereen hier..

Op naar New York, de Nederlandse Carrie Brawshaw uithangen ;-) Kan niet wachten op de big apple en om iedereen thuis weer te zien!
Nog één blog na dit avontuur over New York en dan sta ik weer op Nederlandse bodem!

I'm such a happy girl with all those stories in my soul! :-)))))

Hele dikke kus en tot donderdag!!

XXX